Jan Remlinger

Urodził się 19.06.1901, zmarł  15.04.1966.

Pseudonim „Rozpęd”; porucznik, Korpus Bezpieczeństwa; Niewola niemiecka – jeniec Stalagu 344 Lamsdorf (Łambinowice k. Opola) oraz Oflagu II D Groß-Born. Oflag X C Lubeka. Nr jeniecki-  102624

Urodził się  w Mokowie, rodzice: Wawrzyniec, Małgorzata Niedzielska.

Miał czwórkę rodzeństwa. Po ukończeniu szkoły podstawowej w Mokowie, rozpoczął naukę w gimnazjum we Włocławku.  Mając 17 lat poszedł do wojska, służył tam 4 lata.

Z wojska zwolniono go dopiero w roku 1922, w stopniu sierżanta. Podjął wtedy decyzję o pozostaniu w Warszawie, wkrótce podjął pracę na kolei. W 1923 r. wziął ślub z Jadwigą Rzepecką. Zaczął myśleć poważnie o przyszłości, dlatego też w 1925 ukończył wieczorne kursy handlowo-buchalteryjne.

Po siedmiu latach pracy na kolei został zwolniony za aktywną pracę i obronę interesów klasy robotniczej. Przez to, aż do 1934 r., nie mógł znaleźć innej pracy. W 1934 r., dzięki wsparciu swojego, byłego już , dowódcy batalionu, otrzymuje pracę w Głównej Księgarni Wojskowej. W czasie okupacji założył stoisko z książkami i tak zarabiał na życie, później trudnił się wyrobem tzw. sznurówek ( obuwie damskie), a dzięki kontaktom z dostawcą surowca, wstąpił do Korpusu Bezpieczeństwa i działał w nim aż do upadku powstania warszawskiego. Przed wojną umiera jego pierwsza żona Jadwiga. Wkrótce Jan ponownie żeni się ze Stefanią Moszczeńską.  Jego syn Tadeusz, podobnie jak ojciec, walczył w Powstaniu Warszawskim, 11.08.1944 r. otrzymał ciężką ranę w brzuch, niestety po 10 dniach zmarł. Miał zaledwie 17 lat. Drugi syn wg informacji rodzinnych został zamordowany przez żołnierzy sowieckich we Wrocławiu w 1948 r.

W Kątach Wrocławskich Jan Remlinger pojawił się w 1945 r. Dotarł tu z Warszawy, prawdopodobnie decyzja ta była podyktowana chęcią odnalezienia lepszego losu niż ten, który czekał go w Warszawie jako aktywnego działacza podziemnych struktur Armii Krajowej. Był burmistrzem Kątów Wrocławskich oraz założycielem Banku Spółdzielczego, jego prezesem był do końca swojego życia, tj. do 1966 roku.

We Wrocławiu spotkał swoich przyjaciół, a ci namówili go, by wstąpił w szeregi PPS. Już wkrótce otrzymał partyjne polecenie objęcia posady burmistrza w Kątach Wrocławskich i utworzenia tam struktur administracyjnych. Burmistrzem był jednak tylko pół roku, nie czuł się kompetentny do sprawowania władzy.

Wkrótce, wraz z grupą działaczy lokalnych, zakłada Spółdzielnię Spożywców i zostaje przewodniczącym Rady Nadzorczej, a w roku 1947 ze Stanisławem Zapartem i Wiktorią Jędrzejowską zakładają pierwsze powojenne struktury bankowe. Poświęca się pracy w banku, prowadzi jego księgowość. W roku 1949 zostaje oddelegowany do Gminnej Spółdzielni w Św. Katarzynie, by tam przez 14 miesięcy zreorganizować i doprowadzić  ją do rentowności.

Po powrocie na stanowisku w Kątach pracuje nieprzerwanie do 1952r., jednak jego perturbacje zawodowe na tym się nie kończą. Nieoczekiwanie zostaje oddelegowany do podjęcia stanowiska w Banku Rolnym we Wrocławiu. Ostatecznie 18 lipca 1955 r. zostaje kierownikiem Gminnej Kasy Spółdzielczej w Kątach i funkcję te pełni aż do momentu przejścia na rentę chorobową. 26 kwietnia 1964 r. Rada Nadzorcza odwołała ze stanowiska Jana Remlingera, wtedy już bardzo schorowanego. Do dziś Remlinger jest wspominany jako osoba, która zainicjowała działanie banku w Kątach, a później zapewniła mu rozwój w bardzo trudnych czasach.

21 listopada 2016 na cmentarzu komunalnym w Kątach Wrocławskich odsłonięty i poświęcony został nowy nagrobek Jana Remlingera i jego syna Tadeusza.

opracowanie: SMZK na podstawie Ks. Mieczysław Kogut, Kąty Wrocławskie. Dzieje miasta i Kościoła katolickiego w dobie dyktatury komunistycznej. Tom II oraz Internetu (www.1944.pl)